Singapore

Mijn dag is nu bijna ten einde. Het was een hele lange dag. Meer dan 24 uur ben ik wakker geweest tot ik heb opgegeven en ben gaan pitten.
De vlucht ging heel voorspoedig en op een paar schreeuwende kinderen en wat lichte turbulentie na was er niks aan de hand. Toen eenmaal de deur van het vliegtuig open ging vulde de cabine zich meteen met zwoele warme lucht, de lucht van de tropen.
Nadat ik mijn bagage had opgehaald en ik het adres van mijn host weer had gevonden ging ik opweg naar zijn appartement. Via Couchsurfing had ik iemand gevonden bij wie ik gratis kon blijven slapen.
Zijn appartement bereikte ik met de MRT (MassRapitTransport), de Singaporese metro. Vanaf het station had ik alleen een adres. Internet had ik niet dus moest ik zelf iets verzinnen. Met een kleine plattegrond van de omgeving van het station en wat vraagwerk bij locals lukte het me uiteindelijk om het appartement van Gold, mijn host, te vinden.
Na een kort praatje moest Gold alweer weg naar zijn werk en ben ik de stad gaan verkennen.
Ik was helemaal gaar van de vlucht dus ik ging op zoek naar iets wat op koffie leek. De vrouw bij het toeristen centrum wees me op een lokaal zaakje dat Ya Kun heette.
Ik bestelde op aanwijzing van het toeristenbureau vrouwtje een kopi o thick en Kaya toast met boter. Ik liep de winkel uit en zocht een rustige plek uit om het op te eten. Dit was het meest verschrikkelijke kopje koffie wat ik ooit heb gedronken. Het was een combinatie van veel te zoet met veel te bitter. Bij iedere slok vertrok mijn gezicht. Na een paar sloken werd de vieze smaak wel minder maar goed werd het zeker niet. De toast met kaya was ook heel bijzonder. Het smaakte mierzoet en in het midden van de toast plakte een dikke klont boter. Het was een bijzondere kennis making met de Singaporese keuken.
Na mijn koffie avontuur besloot ik verder te lopen naar de Marina Bay Gardens. Een botanische tuin waar je vrij door rond kon lopen. Achteraf had ik de metro moeten pakken. Want het was veel te ver voor die afstand om op slippers af te leggen. Maar als ik de metro had gepakt had ik Micheal nooit ontmoet.
Ik stond foto's te maken van het financiële district van Singapore toen een man mij opeens aansprak. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik naar de Gardens at the bay ging. Hij moest ook in die richting lopen en verzocht mij hem te volgen. Hij zou me laten zien hoe je daar het snelst kwam. Tijdens het wandelen vertelde hij dat hij maar een arme schoonmaker was en dat zijn vrouw een aantal jaar geleden was gestorven aan kanker. Uiteindelijk bereikte we de baai waar ik moest zijn dus ik wilde hem bedanken en hem het beste wensen. Maar nog voor ik hem zijn hand kon schudden vroeg hij of ik een kleine bijdrage kon leveren voor hem en zijn arme familie. Ik begon te stotteren en begreep niet zo goed waarom hij nu geld van me wilde. Maar ik bedacht me dat hij dit al van te voren had gepland. Dat hij niet zomaar een local was die een buitenlander onvoorwaardelijk op weg deed helpen. Hij had dit allemaal al bedacht! Ik maakte me boos en zei recht in zijn gezicht nee! Ik schudde hem de hand en vervolgde, zonder hem ook maar een stuiver te geven, mijn weg.
Uiteindelijk bereikte ik de botanische tuinen en die waren prachtig. Daarna zocht ik een eetkraampje op en at chicken with rice als lunch. Na de lunch voelde ik me gesloopt. De nu al meer dan 24 uur dat ik wakker was begonnen zijn tol te eisen. Ik pakte de eerste de beste metro terug naar het appartement en ben gaan pitten.