Op naar Ko Phangang
3 april 2017 - Surat Thani, Thailand
Hallo fijne mensen. Ik ben nu, terwijl we praten, in Surat Tani. In deze stad heb ik mijn tussen stop op weg maar Ko Phangang. Deze dag begon met, zoals de bijsluiter van de imodium mij zo mooi kon vertellen, acute diarree. In werkelijkheid had ik wat probleempjes met de stoelgang en was het allemaal niet zo acuut als de bijsluiter mij deed willen geloven. Maar met de hele dag reizen in het vooruitzicht wilde ik het er niet op wagen en heb ik er verstandig aan gedaan om wat Imodium te slikken.
Mijn ontbijt waren de drie overgebleven stukken pizzavegetaria die ik gisteren niet op kreeg bij het diner. Daarna ging ik nog even snel langs bij Susanna en Bianca, de twee Italiaanse dames die ik had geholpen, en namen afscheid van elkaar.
De boot waarme we vertrokken was een enorme speedboot met drie gigantische motoren. Op de boot viel ik in slaap. Deinend tussen dromen en werkelijkheid tot dat de boot abrupt vaart minderden waardoor ik wakker werd. We gingen van boord en ik melde mij bij mijn volgende transporteur. Het was weer tijd voor het minibusje waar ik als boomlange Nederlander perfect in paste. Ook deze reis liep voorspoedig en rond 6 uur kwamen we aan in Surat Tani.
Er werd mij meteen een bootreis naar Ko Phangang voor de volgende dag aangesmeerd. En na het betalen wilden ze me ook meteen naar een hotel van hun keuze brengen. Ik was al niet blij dat ik meteen had toegehapt op de bootreis van hun. Dus ik wilde zeker niet ook nog eens naar een veel te duur hotel. In mijn beste Engels probeerde ik ze duidelijk te maken dat ik zelf een hostel wilde zoeken en dat een hotel te duur voor me was. Maar ze luisterden niet, dat kon ook niet want ze begrepen geen Engels. Ze lachten alleen, knikte ja en wezen naar het busje. Verslagen nam ik dan toch maar plaats in het busje. Waar ik al bang voor was werd werkelijkheid. We stopten bij een hotel. 450 baht voor een nacht. In nog geen 450 jaar, dus ik zei dat ik naar een hostel wilde. Wij weer in het busje en we reden naar een hostel een paar straten verderop. Daar was het 50 baht goedkoper. Ook daar wilde ik het niet voor doen. Ik vroeg het nummer van zijn baas en maakte hem duidelijk dat ik mijn verblijf aan hem door zou geven. Toen dat allemaal rond was liep ik naar de dichtsbijzijnde fastfood keten waar ik voor de deur plaats nam op mijn rugzak en dankbaar gebruik maakte van de gratis wifi. Via Agoda (een bookingssite) boekte ik een hostel voor 200 baht met gratis wifi. De matrassen zijn dan wel zo hard dat je je rug erop kan breken maar je krijgt waarvoor je betaald: een douche, een slaapplek en wifi.
Mijn ontbijt waren de drie overgebleven stukken pizzavegetaria die ik gisteren niet op kreeg bij het diner. Daarna ging ik nog even snel langs bij Susanna en Bianca, de twee Italiaanse dames die ik had geholpen, en namen afscheid van elkaar.
De boot waarme we vertrokken was een enorme speedboot met drie gigantische motoren. Op de boot viel ik in slaap. Deinend tussen dromen en werkelijkheid tot dat de boot abrupt vaart minderden waardoor ik wakker werd. We gingen van boord en ik melde mij bij mijn volgende transporteur. Het was weer tijd voor het minibusje waar ik als boomlange Nederlander perfect in paste. Ook deze reis liep voorspoedig en rond 6 uur kwamen we aan in Surat Tani.
Er werd mij meteen een bootreis naar Ko Phangang voor de volgende dag aangesmeerd. En na het betalen wilden ze me ook meteen naar een hotel van hun keuze brengen. Ik was al niet blij dat ik meteen had toegehapt op de bootreis van hun. Dus ik wilde zeker niet ook nog eens naar een veel te duur hotel. In mijn beste Engels probeerde ik ze duidelijk te maken dat ik zelf een hostel wilde zoeken en dat een hotel te duur voor me was. Maar ze luisterden niet, dat kon ook niet want ze begrepen geen Engels. Ze lachten alleen, knikte ja en wezen naar het busje. Verslagen nam ik dan toch maar plaats in het busje. Waar ik al bang voor was werd werkelijkheid. We stopten bij een hotel. 450 baht voor een nacht. In nog geen 450 jaar, dus ik zei dat ik naar een hostel wilde. Wij weer in het busje en we reden naar een hostel een paar straten verderop. Daar was het 50 baht goedkoper. Ook daar wilde ik het niet voor doen. Ik vroeg het nummer van zijn baas en maakte hem duidelijk dat ik mijn verblijf aan hem door zou geven. Toen dat allemaal rond was liep ik naar de dichtsbijzijnde fastfood keten waar ik voor de deur plaats nam op mijn rugzak en dankbaar gebruik maakte van de gratis wifi. Via Agoda (een bookingssite) boekte ik een hostel voor 200 baht met gratis wifi. De matrassen zijn dan wel zo hard dat je je rug erop kan breken maar je krijgt waarvoor je betaald: een douche, een slaapplek en wifi.
