5april tot nu.

27 april 2017 - Nong Khiaw, Laos

First things first, to my international friends I have to apologize. Im not doing the translation anymore. It takes me to much time to translate.

Nu dat is gezegd ga ik verder waar ik gebleven was, 5 april. Nu een kleine maand geleden. Er is veel gebeurt maar eigenlijk helemaal niks beschreven. Ik probeer jullie een kleine indruk te geven in wat er allemaal is gebeurt en hoe ik het heb beleeft. Maar zoals ik al vaker met andere backpackers heb besproken, je begrijpt het pas echt als je het zelf hebt meegemaakt.

We waren gebleven bij 5 april. Het regende en ook de dagen na 5 april bleef het regenen. Maar zo hevig als de regen was, zo plotseling klaarde alles weer op. De dagen die volgden bestonden uit indrinken, tijdens happyhour buckets twee voor de prijs van een drinken (een bucket is een kleine emmer gevuld met de alcohol mix naar jouw keuze) , feesten en uitbrakken. Het was behoorlijk tegen mijn natuur in om iedere dag alleen maar te feesten, aangezien ik diegene was die iedere keer het hardste riep dat ik nooit meer op zuipvakanties wilde gaan maar het was het uiteindelijk meer dan waard. De kers op de taart was uiteraard de fullmoonparty onder de volle maan op Haad Rin beach waar we samen met twintigduizend andere feestvierders helemaal uit ons dak gingen en tot de volgende ochtend het strand onveilig maakten.
De volgende ochtend had ik heel slim, de boot naar het vaste land geboekt. Half dronken en een beetje trillerig liep ik naar de pier. Ik had het gevoel dat de mensen konden zien dat ik de hele nacht had doorgehaald. Het viel ook niet op dat ik een fluorescerendgeel hempje aan had en dat mijn hele broek onder de neon verf zat. Maar ik was op tijd. De boot vertrok niet zonder mij en ik was uiteindelijk ook nog op tijd voor mijn vliegtuig die mij naar Chiang Mai in het noorden van Thailand zou brengen.

In Chiang Mai aangekomen ben ik vanaf het vliegveld gaan lopen naar de stad. Toen ik genoeg van het lopen had besloot ik een tuk tuk te nemen. Het zou mijn eerste slechte tuk tuk ervaring worden. Ik was moe en het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk naar mijn hostel geraken. Ik vertelde de beste man waar ik heen wilde en ze zeiden me dat het me 100 baht zou gaan kosten. Als ik ergens een hekel aan heb is het onderhandelen bij een focking taxi chauffeur om vervolgens nog steeds het gevoel te hebben dat ik te veel betaal. Maar zoals gezegd, ik was moe en wilde een bed. Dus ik stemde in met het bedrag (later hoorde ik dat een ritje van het vliegveld naar de stad me niet meer dan 40 baht zou moeten kosten). Ik vroeg nog een keer voor de zekerheid aan de chauffeur of hij zeker wist waar hij mij heen moest brengen en hij wist het zeker. Sem zat in de tuk tuk en het mooie was dat ik er toen ook bijna een uur in heb gezeten. De chaufeur had geen flauw idee waar het hostel was waar ik heen wilde. Na twee keer gevraagd te hebben waar het hostel was stapte ik uit en zei ik dat ik niet meer verder met hem wilde rijden. Als een echte rebel zei ik dat ik hem maar de helft wilde betalen omdat hij me niet op locatie kon afzetten. Hij werd boos en dreigde de politie te bellen. Ik gaf hem uiteindelijk 80 baht maar hij was nog steeds boos. Toen hij uiteindelijk mij probeerde te slaan ben ik maar naar een ander hostel gevlucht omdat ik geen problemen wilde op mijn eerste dag in Chiang Mai. Hij kwam achter me aan maar ging uiteindelijk weg toen hij door kreeg dat hij niet naar binnen kon. De Thaise mensen van het hostel waren heel erg aardig en gaven me een galaasje water. Dat was een hele fijne start van mijn eerste avond in Chiang Mai. Ik vroeg de aardige mensen waar het Chiang Mai Backpackers House was, het hostel waar ik heen moest en wonder boven wonder bevond het zich nog geen vijftig meter van waar ik me nu bevond. Ik bedankte ze en checkte in bij mijn hostel.
In de dagen die volgde was ik getuige van een van de meest geweldige feesten die ik ooit heb mee gemaakt, het Sonkran festival. Ook wel het Thaise nieuwjaar genoemd. Tijdens dit 3 dagen duurende feest verandert de hele stad in een groot water gevecht. Ik kocht een watergun en deed lekker 3 dagen mee. Tijdens het festival bleven we zowat het hele tijd met een grote groep backpackers van het hostel bij elkaar. Op een gegeven moment noemden we onszelf de Seven Eleven Mafia. Gewoon weg omdat we daar om het uur tosties, peuken en drank haalden om daarna onszelf van alle kanten te laten befotogaferen in groepsfoto's. (De seven eleven is een supermarkt die de hele nacht open is).
Na het Sonkran festival heb ik nog een kookcursus en een massage cursus gedaan. Tijdens de cursus begon ik last te krijgen van mijn oor. Na een bezoek aan de dokter bleek ik een oorontsteking te hebben. Daardoor heb ik de rest van mijn dagen in Chiang Mai in bed doorgebracht tot ik uiteindelijk verder ging naar Laos.

In Laos streek ik neer in het Khounsavan guesthouse in Luang Pruabang. Het gratis ontbijt wat ze daar serveerden was echt geweldig en meer dan de moeite waard.
Na Luang Prabang ben ik naar Nong Khiaw gegaan dat in het noorden van Laos ligt. Daar heb ik een bungalow aan de rivier gehuurd. Het meest opmerkelijke wat ik daar heb meegemaakt was de scootertocht die ik samen met Adrian (een jongen uit Zuid-Afrika waarmee ik een tijdje mee ga samen reizen) heb gemaakt. In de middag besloten we de scooter te pakken en richting een rivier te rijden. We waren al zo'n twee uur aan het rijden en we bevonden ons letterlijk in de middle of no where. De mensen woonden hier heel erg basic in kleine bamboo hutjes en in ieder dorp dat we doorkruisten werden we als rocksterren onthaald door de plaatselijke jeugd. Alle kleine kinderen renden dan hun huizen uit en begonnen wild naar ons te zwaaien en hallo te roepen. Toen we bijna bij de rivier waren begon de weg steeds slechter te worden. Het asfalt maakte plaats voor stenen en grind. Ik dacht nog bij mezelf: 'als we maar geen lekke band krijgen!'. Niet veel later kreeg Adrian een lekke band. We waren er bijna maar we hadden het net niet gehaald. We besloten terug te rijden naar het dichtstbijzijnde dorp en daar om hulp te vragen. Toen we de eerste dorpelingen tegen kwamen wezen we naar de voorband en zeiden in het Engels dat hij lek was. Ze moesten lachen. Ze verstonden geen hol van wat we zeiden maar aan de band zagen ze wat we bedoelden. Ze wuifden ons mee te komen naar een van hun huisjes. Een paar andere dorpelingen werden opgetrommeld en niet veel later waren ze druk bezig met het plakken van de band. Na een half uur was de band weer zo goed als nieuw en konden we weer verder. We besloten om niet meer naar de rivier te gaan omdat we niet zeker wisten of we dan nog op tijd terug zouden zijn. Vol gas scheurden we weer richting Nong Khiaw.
Op nog geen vier kilometer van ons dorp gebeurde het ondenkbare. Ik kreeg een lekke band! Gelukkig waren we dicht bij een dorpje en bij de eerste bewoners die we zagen legden we mijn probleem aan ze voor. Adrian besloot door te rijden aangezien we al bijna thuis waren en de mensen van het dorp begonnen weer druk aan de scooter te knutselen. Als of de lekke band nog niet genoeg was sloopten ze ook nog het ventiel van de binnenband. Ze stuurde iemand op de scooter om in Nong Khiaw een nieuwe binnenband te halen. Intussen had zich een klein groepje kinderen zich om mij heen geschaard die uit nieuwsgierigheid waren komen kijken wat er aan de hand was. Ik wees op gegeven moment naar een oud en versleten dam boord en zei in Engels dat ik wilde spelen. Iedereen was te verlegen en duwde iemand voor zich uit om tegen mij te spelen. Als laatste bleef het jongste jongetje over. Met tegenzin begon hij aan het potje. Al snel zag hij in dat ik niet bijster goed was in het spelletje en begon toen weer te lachen. Maar uiteindelijk won ik toch met de hulp van zijn oudere broer die mij daarna vervolgens meenam naar het voedvolleyveldje waar we toen voedvolley gingen spelen. Dit was echt een van de meest speciale en pure dingen die ik tot nu toe heb mee gemaakt. Ondanks dat ik een lekke band had en ondanks dat we elkaar helemaal niet konden verstaan hadden we alle schik van de wereld. Na een tijdje kwam de koerier terug en kon ook mijn scooter verder gemaakt worden. Niet veel later zat ik weer in het zadel op weg naar huis en was ik nog net op tijd om de scooter in te leveren.

Dit is in grote lijnen wat er allemaal is gebeurt. Ik durf niet te zeggen of de volgende blog wat sneller zal verschijnen dan nu het geval is maar ik Hoop toch dat jullie het leuk vonden om te lezen en dan zie ik jullie hopelijk weer bij mijn volgende blog!

2 Reacties

  1. Thea:
    27 april 2017
    Hoi Sem,
    Leuk weer wat te kunnen meebeleven van je grote avontuur.
    Hoop dat je nog meer mooie dingen beleeft (en dat je ze iets sneller op je blog zet ;)
    Pas goed op jezelf en blijf gezond!
    Groetjes uit Wijchen van Jan, Thea en TImo
  2. Ans linnebank:
    28 april 2017
    lieve Sem , je geeft het zelf al aan, maar ik moest lang wachten op dit verslag. Maar het was het wachten waard! Mooie avonturen en aparte ontmoetingen.
    Ik hoop dat er nog veel komen! Kus oma Ans.