Mr. Poeh Poh

Gisteren kwam ik een hele aardige Duitser tegen. Ik kon goed met hem opschieten en samen brachten we de hele dag door.
'S avonds wilde hij gaan sporten bij een sportschool niet ver van ons hostel. Daarna zouden we ons douchen en omkleden voor het avondeten. Tijdens het sporten merkte ik algauw dat ik te weinig gegeten had voor de beoogde sportieve activiteiten en ik merkte ook dat ik nog last had van de diaree die ik al voor de tweede dag had. Weinig dat ik wist, ik ging gewoon door. Tot dat ik bij een oefening kwam waarbij je in een apparaat hangt waarbij je je benen omhoog moet zwiepen om je buikspieren te trainen. Ik deed twee setjes van tien en toen ik weer met beide benen op de grond stond leek het alsof alles om mij heen draaide. Mijn buik begon pijn te doen en ik kreeg het gevoel alsof ik ieder moment kon braken. Ik waggelde zo snel als dat ik kon naar het toilet en sloot mezelf op. Ik werd licht in mijn hoofd en ik zag Ik de frequentie van het licht. Het licht ging heel snel aan en uit. Ik liet me zakken op het toilet en ik realizeerde me dat dit op het randje was. Geen sport meer voor mij die dag.

Ik was die avond helemaal klaar met welk aziatisch voedsel dan ook dus Patrick (de Duitser) en ik besloten bij een restaurant te gaan eten waar op het uithangbord een mega grote vette burger stond afgebeeld. Ik wilde niets liever dan dat. En de afbeelding stelde me niet teleur. De burger was heerlijk. In tijden niet zo'n heerlijke burger gegeten. Hoewel ik me had voorgenomen zoveel mogelijk lokaal voedsel te eten, nu vond ik dat ik het had verdiend.
Later die avond vertelde Patrick mij waar hij in Thailand, Laos en Cambodja allemaal was geweest en welke plekken ik zeker niet mocht missen.
Daarna wensten we elkaar het beste en namen we afscheid van elkaar. De volgende ochtend zou ik naar Seremban vertrekken.
11 maart had ik een couchsurf host gevonden in Kuala Lumpur dus tot die tijd moest ik me ergens anders vermaken. Ik koos Seremban omdat vanuit Malacca er een directe bus verbinding was. Via couchsurfing had ik contact gezocht met ene meneer Poeh Poh. Van deze keuze zou ik geen spijt krijgen.

De bus kwam later aan dan ik had verwacht. Toen ik meneer Poeh Poh had gevonden bleek dat deze beste man al een uur stond te wachten. Meneer Poeh Poh, doorweekt van het zweet, moet zeker al in de zeventig zijn. Ik verontschuldigde me en nam plaats in zijn auto. Hij begon meteen over eten, of ik goed ontbeten had en of ik nog iets wilde eten. Nog voordat ik antwoord kon geven zei hij dat we naar een lokale markt zouden gaan om eten te kopen. Ook wilde hij me leren koken op z'n Aziatisch. Op de markt keek ik mijn ogen uit, en meer nog de mensen naar mij. Ik was de enige blanke man op die paar vierkante meter en de mensen keken naar mij alsof ze water zagen branden. Sommigen moesten lachen, sommigen vroegen waarom ik zo groot was en waar ik vandaan kwam. Met de boodschappen tas in mijn handen sjouwde ik achter meneer Poeh Poh aan. Net als op de markt in Little India werd er alles vers verkocht maar was het hier veel minder druk waardoor de markt veel overzichtelijker leek.
Na de markt reden we door naar een foodmarkt. Op deze plek stond een groot dak met daaronder allemaal kleine eetkraampjes. Mr. Poeh Poh wilde me me noodles laten proeven. Hij vertelde de mevrouw van het kraampje wat hij wilde en gaf haar het geld. Op de markt had ik al aangeboden om een deel van het eten te betalen. Hij mompelde toen iets in zichzelf en negeerde me. Ook nu weer kocht hij het eten en we namen plaats aan een tafel. Ik bestelde een limejuice en mr. Poeh Poh wilde Chinese icetea. Ik stond er op dat ik dit betaalde. Het drinken, dat echt super lekker was en vers was bereid, kosten minder dan vijftig eurocent. Na een tijdje kwamen ook de noodles en mr. Poeh Poh liet me zien hoe het gegeten moest worden, met pepers uiteraard. Met een pokerface at ik de noodles met pepers. Ik wilde niet meteen al afgaan op het niet kunnen eten van pittig voedsel in het bijzijn van allemaal aziaten die hardcore pittig voedsel waren gewend. Met de limejuice was het trouwens ook goed te doen. En uiteindelijk had ik een prima maaltijd. Toen we de foodmarkt afliepen viel het oog van mr. Poeh Poh meteen op een volgend eetkraampje. Langs de weg stond een kraampje dat een soort gefrituurd deeg maakte. Het had iets weg van oliebollen en churros. Alleen had het de vorm van een mislukte worst. Ook hier kocht mr. Poeh Poh wat van en liet mij proeven. Het was wel lekker, er miste alleen wat poeder suiker.
Na al dat eten reden we pas richting zijn huis. Althans dat dacht ik. Eerst moest er nog cocosnootwater gedronken worden bij een mevrouw langs de weg, die precies wist of de noot rijp was of niet. Na wat foto's gemaakt te hebben en heerlijk cocoswater gedronken te hebben was daar eindelijk het huis van mr. Poeh Poh.

Mr. Poeh Poh woont in een buitenwijk van Seremban in een keurige buurt in twee aaneengeschakelde huisjes.
Ik douchte me snel en toen ik klaar was nam hij me meteen mee naar zijn broer. Toen we voor zijn auto stonden gaf hij mij de sleutels en zei dat ik moest rijden. Ik moest lachen en voorzichtig kroop ik achter het stuur. Het was een automaat en ik moest ook nog aan de verkeerde kant van de weg rijden. Althans, voor hen natuurlijk de goede kant. Maar ik moest nog een beetje wennen aan het rijden van de linker kant van de weg.
Na wat geoefent te hebben op de straten in zijn buurt vertrokken we richting zijn broer die aan de zee woonde. Zijn broer had een kunstschool waar je kon leren tekenen en leren muziek maken. Bij binnenkomst zongen ze liedjes uit vroegere tijden en zijn broer begeleide met de piano. Na deze onverwachte serenade werd ik weer naar de auto gedirigeerd en met z'n drieën reden we naar een afgelegen foodmarkt ergens aan de rand van de stad. Hier kreeg ik een soort spagetti ijs onder mijn neus gedrukt. Onder dit zoete ijs zaten maiskorrels, bonen en een soort groen spul. Dat was wel het laatste wat ik had verwacht. Maar ik nam er wat van en het was best prima. Niet heel lekker, maar prima. En of dat nog niet genoeg was hadden ze ook nog Indiaanse rotti besteld. En dat was denk ik wel het lekkerste van de hele dag.
Ik twijfelde gisteren nog of ik wel naar Seremban moest gaan. En of ik wel bij een wat oudere man moest gaan logeren. Maar ik ben heel erg blij dat ik het gewoon heb gedaan. Ik heb nog geen enkele dag zoveel cultuur gegeten en beleeft. Het is een hele bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten!