Kuala Lumpur

Zojuist liep ik vanaf het winkelcentrum hier bij mij om de hoek terug naar het appartement van mijn gastheer. Ik liep weer langs dat ene vis restaurant waar iedere dag van 's middags tot 's avonds proppers voor de deur staan om je tot een maaltijd in het restaurant te verlijden. Ze staan er vaak met zijn drieën in een verschrikkelijk matrozen pakje. En iedere keer staat daar dezelfde vent. Hij heeft me waarschijnlijk al 10 keer aangesproken en iedere keer was het antwoord nee. Het eigenaardige aan die man was dat hij zijn ogen verder open sperden naarmate je verder van hem weg liep. Alsof hij zo nog meer overtuigingskracht op je afvuurde. Maar het werkte niet. Ook deze keer niet. Maar hij sprak me wel weer aan. En ik liet me weer tot een heel ongemakkelijk gesprek verleiden. Hij vroeg waar ik vandaan kwam. Ik schudde me hoofd en brabbelde, no food. En met mijn hand maakte ik een afwijzend gebaar. Hij bleef aandringen en zijn ogen puilden bijna uit zijn kassen. Toen ik op drie meter van hem vandaan stond zuchte ik luid, ik draaide me half om en zij ten slotte dat ik uit Nederland kwam. Dat kende hij wel en speelde daar mooi op in. Hij vroeg of ik Hardwell kende. Jazeker zei ik. A goed DJ is hie! Verzekerde hij mij. Ik knikte, bleef nog even staan en de genadeloze stilte die volgde bracht me weer in beweging. Ik glimlachte en zwaaide naar hem. Vervolgens liep ik weg.

De vorige keer was ik heel erg lovend over mr. Poe. Echter, de daar op volgende dag kwam ik pas achter de waare aard van mr. Poe. Ik ga er verder niet teveel woorden aan vuil maken maar hij bleek een hele bazige man te zijn. Alles moest volgens zijn plan en als ik te snel ging of te energiek was kreeg hij kortsluiting en werd hij stiekem boos. Hij zei het niet maar ik kon het wel merken. Dat was het best waar te nemen toen hij mij naar het bus station bracht en hij achter het stuur zat. De twee dagen voorafgaand aan mijn vertrek mocht ik hem langs al zijn uitgekozen locaties chauffeuren. Niet te hard! Want zo zei hij: een oude man als ik kan niet alles meer zo goed verwerken. Toen hij stiekem boos op mij was reed hij als een bezetenen naar het station. Er werd niet tegen elkaar gesproken maar we vlogen wel over drempels alsof ze niet bestonden. Voor de vogel die maar op het nippertje wist te ontkomen werd alles behalve geremd. En op de hoofd weg werd zo'n beetje elke auto ingehaald. Toen ik achter het stuur zat was dat ondenkbaar. Uiteindelijk bereikten we heelhuids het bus station en ik was blij dat onze wegen daar gingen scheiden. Alhoewel hij zo'n beetje alles voor me betaald had gingen we toch niet zo lekker uit elkaar.

Mijn volgende avontuur zou zich in Kuala Lumpur gaan afspelen. Via couch surfing mocht ik verblijven bij Vim. Een kleine schattige Filepijnse homo met japanse roots. Na nog geen dag bij hem te verblijven kreeg ik door dat hij verliefd opme was. Pumpumpahh, die zag ik even niet aankomen. Ik heb hem meteen duidelijk gemaakt dat ik verder niet in mannen geïnteresseerd ben. Hoewel het soms best wel awkward kan zijn is Vim een super aardige kel en heeft hij me mooi door Kuala Lumpur heen geleid.

Zo ben ik naar de Batu grotten gegaan dir echt schitterend waren. Er stond echt een super groot gouden buda beeld en samen met de inmense omvang van de grotten, die je echt heel klein lieten voelen, voelde het heel erg spiritueel. Maar de aapjes waren eigenlijk wel het leukst. Daar heb ik overigens ook de meeste foto's van gemaakt.
Verder zijn we ook nog naar een vlinder tuin geweest. Het meest memorabele aan die dag was toch wel het moment dat een verzorger (en dat is nog heel zacht uitgedrukt) een heel erg grote levende mot uit de vitrine had gepakt en hem voor mijn gezicht duwde toen ik even niet opletten. Juist op dat moment wilde ik deze beste man paseren en had ik mijn hoofd naar rechts gedraaid. Toen ik een pas zetten en mijn hoofd naar links draaide keek ik recht in de ogen van motzilla. Mijn gezicht vertrok en ik deinsde achteruit. Ik schrok me te pletter. Als kers op de taart plante hij dat monster ook nog op mijn borst. Vanuit alle hoeken en gaten sprongen er duitsers te voorschijn en heel even was ik de meest gefotograveerde persoon van het park. Duitsers maken geen grappen maar hier werd toch wel schaamteloos om gelachen. Niet veel later pakte de verzorger het insect weer van mijn borst en was mijn momentje van faam weer voorbij.
Later kocht ik nog een paar paladium schoenen. Dit keer pasten ze gewoon! Maar toch kon ik de volgende dag nog eenkeer terug komen. Tijdens het boeken van mijn volgende trip kwam ik er achter dat mijn creditcard nog bij de paladium winkel lag. De verkoper had verzuimd hem te retourneren en ik had verzuimd er op te letten. De volgende dag heb ik hem gewoon netjes kunnen ophalen en werd me zelfs nog een kleine sorry toegezegd. Helaas kan ik nu een dag minder lang naar Taman Negara, het oudste regenwoud van de wereld en mijn volgende bestemming!