Maleisië
8 maart 2017 - Malakka, Maleisië
Singapore heeft een geweldige indruk op me achter gelaten. Hier leven heel erg veel verschillende mensen op een hele kleine plek. Ik dacht dat we in Nederland goed waren met dicht op elkaar leven. Maar hier doen ze er nog een schepje boven op. Het is hier één grote mieren kolonie. Ik had het gevoel in Singapore dat er echt een wij gevoel was. Wij, de mensen van Singapore zorgen er voor dat dit land/stad zo geweldig is. Die boodschap werd in de metro ook duidelijk uitgedragen. Ik vind het heel erg mooi om te zien hoe ze hier met zóveel verschillende culturen in harmonie samenleven. Ik denk dat Nederland daar wel wat van zou kunnen leren.
Niet alleen de mensen gaven een prachtige kleur aan deze stad. Ook de vele bomen en grote stukken natuur die je midden in de stad kon vinden zorgden voor een prachtige ervaring. Maar ook aan deze prachtige ervaring kwam een einde want ik had mijn spullen gepakt en was gisteren vertrokken naar Malacca.
De bus die ik had naar Malacca was erg confortabel. Ze waren heel ruim en konden helemaal naar achteren worden geklapt. De bus was zo goed als leeg, op 4 Nederlanders waaronder ik, een Chinees en iemand die op jesus leek na dan. Er was ook een nijpend tekort aan gordels in de bus. Volgens mij had alleen de chaufeur een gordel die hij overigens niet om had. Maar dat nam ik dan maar voor lief. Ik had mega beenruimte, wat wilde ik nog meer!
De reis naar Malacca duurde zo'n 5 uur en bij de grens met Maleisie had ik al netjes een plekje in de rij gevonden toen een van de Nederlanders tegen me zei dat ik mijn tas mee moest nemen want die moest door een scanner. Heel fijn dat de bus chafeur dat naar iedereen had gecommuniceerd! Toen ik naar buiten rende was de chauffeur al aan het rijden.
'STOP!', schreeuwde ik. En de bus kwam tot stilstand. Door de deur die nog open stond sprong ik naar binnen en pakte mijn tas. In mijn hoofd vervloekte ik de chafeur. Ik ging door de douane, kreeg een stempeltje en ik kon weer verder. Uiteindelijk maakte het allemaal niet zoveel uit.
Toen we bijna bij Malacca waren parkeerde de chauffeur zijn bus bij de bus terminal en zei tegen iedereen dat dit de eindbestemming was. Ik keek op mijn kaartje. Er stond hotel Orange. Ik keek op google maps en volgens mijn telefoon waren we niet bij dat hotel. Ik liep naar de chaufeur en ik liet hem mijn kaartje zien. Hij las het en knikte. Hij brabelde iets onverstaanbaar Engels. Volgensmij dat ik me niet zorgen moest maken (dat deed ik wel). Hij starte de bus weer, en weg waren we weer. Uiteindelijk werden mijn zorgen weer waarheid. Vlak voor het centrum van de stad zei hij weer dat we moesten uitstappen. En weer vertelde mijn telefoon dat we niet waren waar ik hoorde te zijn. In gebrekkig Engels zei hij me dat het hotel een paar minuten lopen was. Stomverbaasd keek ik hem na toen hij weer instapte en weg reed.
Uiteindelijk maakte dat niet zoveel uit. De dag ervoor had ik een hostel geboekt en vanaf waar ik was uitgestapt was dat maar 100 meter lopen. Eind goed al goed
Niet alleen de mensen gaven een prachtige kleur aan deze stad. Ook de vele bomen en grote stukken natuur die je midden in de stad kon vinden zorgden voor een prachtige ervaring. Maar ook aan deze prachtige ervaring kwam een einde want ik had mijn spullen gepakt en was gisteren vertrokken naar Malacca.
De bus die ik had naar Malacca was erg confortabel. Ze waren heel ruim en konden helemaal naar achteren worden geklapt. De bus was zo goed als leeg, op 4 Nederlanders waaronder ik, een Chinees en iemand die op jesus leek na dan. Er was ook een nijpend tekort aan gordels in de bus. Volgens mij had alleen de chaufeur een gordel die hij overigens niet om had. Maar dat nam ik dan maar voor lief. Ik had mega beenruimte, wat wilde ik nog meer!
De reis naar Malacca duurde zo'n 5 uur en bij de grens met Maleisie had ik al netjes een plekje in de rij gevonden toen een van de Nederlanders tegen me zei dat ik mijn tas mee moest nemen want die moest door een scanner. Heel fijn dat de bus chafeur dat naar iedereen had gecommuniceerd! Toen ik naar buiten rende was de chauffeur al aan het rijden.
'STOP!', schreeuwde ik. En de bus kwam tot stilstand. Door de deur die nog open stond sprong ik naar binnen en pakte mijn tas. In mijn hoofd vervloekte ik de chafeur. Ik ging door de douane, kreeg een stempeltje en ik kon weer verder. Uiteindelijk maakte het allemaal niet zoveel uit.
Toen we bijna bij Malacca waren parkeerde de chauffeur zijn bus bij de bus terminal en zei tegen iedereen dat dit de eindbestemming was. Ik keek op mijn kaartje. Er stond hotel Orange. Ik keek op google maps en volgens mijn telefoon waren we niet bij dat hotel. Ik liep naar de chaufeur en ik liet hem mijn kaartje zien. Hij las het en knikte. Hij brabelde iets onverstaanbaar Engels. Volgensmij dat ik me niet zorgen moest maken (dat deed ik wel). Hij starte de bus weer, en weg waren we weer. Uiteindelijk werden mijn zorgen weer waarheid. Vlak voor het centrum van de stad zei hij weer dat we moesten uitstappen. En weer vertelde mijn telefoon dat we niet waren waar ik hoorde te zijn. In gebrekkig Engels zei hij me dat het hotel een paar minuten lopen was. Stomverbaasd keek ik hem na toen hij weer instapte en weg reed.
Uiteindelijk maakte dat niet zoveel uit. De dag ervoor had ik een hostel geboekt en vanaf waar ik was uitgestapt was dat maar 100 meter lopen. Eind goed al goed
